Janneke over haar eigen biografie

Door de opleiding aan de kunstacademie (Rietveld Academie, Amsterdam, illustratie en grafiek) leerde ik observeren en leerde ik allerlei grafische technieken gebruiken. Eigenlijk alles over kleur heb ik mezelf toen geleerd. Het bleek dat ik goed was in het observeren en tekenen, maar mijn ziel verlangde naar iets anders. Dus het was maar goed dat ik de antroposofie leerde kennen toen ik ongeveer 30 jaar oud was. Nu kon ik de wereld van de kleuren op een andere manier verkennen! Het voelde als thuiskomen, op verschillende manieren, ook met het religieuze deel van mij.

Dat is waarom ik besloot om op 37-jarige leeftijd kunstzinnig therapeut te worden. Ik volgde deze antroposofische studie en heb er meer dan 20 jaar mee gewerkt. Vooral om veel mensen kennis te laten maken met kleuren, en met de innerlijke wereld en de natuur.

Lezen en studeren deed ik veel, maar ik ben geen intellectueel persoon. Ik denk dat ik mijn kinderlijke vermogen heb behouden om me te blijven verwonderen. Kennis van het hoofd is o.k. maar zodra ik werk, vooral omdat ik op mijn 65e ben gestopt met mijn cursussen en therapeutisch werk, verander ik in een spelend persoon. Ik heb ontdekt dat dat mij het beste ligt.

Ik leerde sluieren en ik moet zeggen, hoewel ik er technisch toe in staat ben en ik het bewonder en er van hou om er naar te kijken, is het voor mij persoonlijk te etherisch. Mijn lerares Elizabeth de Bruyne (uit de stroom van Collot d’Herbois; ik volgde lessen met haar na de studie kunstzinnige therapie) herkende dat en zij adviseerde me om mijn hart te volgen.

En ik volg ook mijn handen, die van “Moeder Aarde” houden, ik moet graven in de “prima materia”; dus gebruik ik allerlei materie: zand, klei, stenen, metalen, pigmenten … en laat het licht er doorheen schijnen, door de dichtheid en de duisternis. Voor mij voelt het als alchemie (trouwens, ik bestudeer dat ook). Mijn laatste werk wordt steeds lichter, minder materiaal. Ik groei nu meer naar de sluiertechniek toe……

Ik ben gefascineerd door de kunst van inheemse culturen, omdat er altijd een verband is met de spirituele wereld. Het voelt alsof we hier in West-Europa een beetje gevangen zitten in het vlees.

Al deze interesses maken mijn werk veelzijdig. Ik kan er niks aan doen. (Het verkoopt niet zo goed als je zo bent, maar dat is nu oké). Ik had het geluk dat ik het voorrecht had om verschillende stijlen en benaderingswijzen te kunnen verkennen. De constante factor in mijn werk is mijn verlangen om als het ware de hemel en de aarde met elkaar te verbinden, voor de ontwikkeling van het zelf.

Af en toe maak ik een portret. Het is geweldig om andere zielen te ontmoeten. Dit is anders dan mijn vrije werk. Het is waarnemen EN voelen.

Er valt nog zoveel te ontdekken! Ik hoop heel oud te worden ……”

Helaas is Janneke op 19 september 2018 overleden. Een uitgebreide biografie over haar kunt u vinden via deze link.